Son bölüm, şiirin mitolojik katmanını açar. Odysseus’un yolculuğu, insanın doğadan ayrılıp yeniden ona dönme çabasının alegorisidir.
İlk parçada “kara gemi Okeanos ırmağından kurtulup tanrısal” diye başlayan dizeler, ölüm ve yeniden doğuşu anlatır. Doğa bir mezar ve aynı zamanda bir sığınaktır.
İkinci parçada tanrıça Kirke’nin sesi duyulur. O, Odysseus’a hem lanet hem bilgelik verir: insan ölümlüdür ama arayışı sonsuzdur. Ithaka, yalnızca bir ada değil, insanın içsel bütünlüğüne dönüşüdür.
Üçüncü parçada şair, sesiyle sonsuzluğa konuşur. Artık anlatıcı bir insan değil, evrenin kendi yankısıdır. Her şey döner, her şey başa gelir.